Wintersport Serfaus (van Polarsteps)

De wekker gaat weer om 7:15. We zijn ‘s ochtends verbazingwekkend efficiënt, hebben het tempo er lekker in en zijn daarom vaak mooi vroeg. Ook hieruit kun je concluderen dat we het allemaal heerlijk vinden om op de vers geprepareerde pistes te skiën. Iepie had er vandaag zelfs zo’n zin in dat ze bijna op sloffen richting het skidepot ging, zoveel haast hebben we nou ook weer niet.

Claudia en ik vertrokken vanochtend iets eerder in verband met een hoognodige behoefte aan blarenpleisters. Clau heeft haar eigen skischoenen maar daar heeft ze enigszins een haat liefde relatie mee, vandaar de blarenpleisters.

Eenmaal herenigd werden onze snelwandel kwaliteiten op de proef gesteld toen er naast ons een hele zee mensen uit de metro kwam nèt op het moment dat wij daar liepen. Heel even zie ik dat scenario in Ischgl voor me, maar na enkele seconden is er niets meer van de menigte over en kunnen we ons melden in een vrij rustig skidepot. Dat is hier dus echt fantastisch geregeld. Je krijgt een kaartje met een nummer, in mijn geval A404, en die laat je twee keer zien: èèn keer voor de schoenen en èèn keer voor de ski’s en skistokken. Je skischoenen zitten in een soort bak waar ook je handschoenen en helm (verwarmd) kunnen overnachten.

Gisteren stond ik een beetje te klungelen, ik probeerde het kaartje te pakken toen ik èèn van de mannen een gebaar zag maken dat ik naar hem toe moest komen. De regel dat je niet met vreemde mannen mee mag, gaat in een skidepot niet op en dus liep ik vol vertrouwen naar hem toe. “4-0-4”, zegt die meneer, waarna ik hem met open mond mijn ski’s en skistokken overhandigde. Dat noem ik nou nog eens service.

Vanochtend was helemaal luxe: onze ski’s stonden al klaar, de beste man had ons al gespot. Inmiddels zoek ik m’n kaartje dus al niet eens meer. Ik ga er gewoon vanuit dat ze weten wie ik ben, zo makkelijk ontwikkelt een mens dus sterallures.

Om 9:21 (met dank aan de skiline app voor de nauwkeurigheid) stappen wij in de Alpkopfbahn met als doel: carve skiën. Om dit te oefenen hebben we een heel mooi stukje uitgekozen (105 op de kaart) wat we vervolgens ook meteen vijf keer hebben geskied, dan heb je ook wat! We kunnen natuurlijk niet in èèn keer feilloos carven maar het lukt wel aardig en het gevoel dat je daarvan krijgt is met geen pen te beschrijven (moet ik er wel bij zeggen dat ik sowieso niet aan niet-wintersporters uit kan leggen wat de magie is van wintersport. Je moet het ervaren om het te begrijpen).

Bij de derde (of vierde, ik ben de tel kwijt) afdaling van de piste, horen we plotseling dichtbij ons een vrouw gillen. Niet een licht gilletje van ontzag maar het type gil dat je in de gemiddelde horrorfilm hoort. Wij, Ramon, Claudia en ik, staan met z’n drieën aan de rand van de piste te wachten op de rest en deze mevrouw, waarvan we snel doorkrijgen dat we haar kennen, probeert tevergeefs te stoppen. Dus er zijn twee opties: ze kan kiezen om ons als een soort bowling kegels onderuit te maaien of ze kan half over de achterkant van onze ski’s heen skiën om daarna een soort pirouette te maken die eindigt in een halve spagaat, je weet hoe dat gaat op zo’n piste. Gelukkig voor ons, kiest deze mevrouw voor de laatste optie.

Ik noem geen namen maar ze benoemde dat ze dacht dat haar laatste uur had geslagen, lekker dramatisch, mem.

Kort na deze gebeurtenis, rond een uur of 11:00, vinden we het allemaal tijd voor een bakje koffie en de lunch volgt vrij vlot (rond 13:00). Na de lunch blijven we met z’n drieën over waarna Jan uiteindelijk ook aangeeft ermee te stoppen voor vandaag.

Ramon en ik kiezen ervoor om nog èèn keer omhoog te gaan met de “Obere Scheidbahn”. Deze komt uit op een klein stukje zwart die overgaat in rood (van 116 naar 139 op de kaart), maar dat geldt dus alleen als je de juiste kant op gaat. Ramon kent de pistes als z’n broekzak, maar voor mij is Serfaus helemaal nieuw en mijn onwetendheid is dan ook de oorzaak van het feit dat Ramon en ik ons ineens op een volledig zwarte piste bevinden. Gelukkig hebben we daar beide niet zoveel moeite mee en achteraf concluderen we dat dit meer grijs is dan zwart (bonus: er skiet verder niemand op deze piste). Vanaf daar skiën we naar de kortste stoeltjeslift ooit zodat we uiteindelijk helemaal naar beneden kunnen skiën, ik geef m’n ski’s af bij de “4-0-4-meneer” en we sluiten een fantastische skidag af met een verplichte wandeling richting het hotel.

Morgen weer volle bak!