Harry Potter weekend in Londen (van Polarsteps)

London en de reis er naartoe.

We zijn het al enige tijd van plan; Een Harry Potter weekend naar Londen. Geruime tijd was dit niet meer dan alleen een idee. Tot Sandra en ik besloten Carmen (een deel van) dit weekend cadeau te geven. Grotendeels eigenbelang dus. Het begon bij het plannen. De datum hadden we vrij snel geprikt. Vliegtickets, hotels en toegangskaarten zijn blijkbaar ook goed gegaan, want we zijn er. Dat ik jullie hier verder geen informatie over kan geven is omdat ik een stuk of 5 á 6 tikkie’s heb betaald in de veronderstelling dat het allemaal wel goed zou komen. Sandra heeft bijna elke minuut van ons weekendje gemicromanaged en zoals ze zelf omschrijft heeft ze ‘een planning in haar hoofd’. We hebben haar logischerwijs dan ook bestempeld als reisleidster. 

Het boarden was deze keer een avontuur op zich. Ik wil niemand benadelen met onderstaand incriminerend feit dus laat ik de naam van de maatschappij achterwege. Dat ze de regels volgen snap ik (enigszins), maar de manier waarop. Man, man, man. Je kan toch ook gewoon vriendelijk uitleggen dat we €58 moeten betalen omdat iemand een koffer heeft van 45,8 cm in plaats van max. 45. Enfin, eenmaal in het vliegtuig hadden we allemaal extra services waar we niet voor hoefden te betalen, dat was dan wel weer fijn. Zo hadden we gratis geluid voorziening van krakende vliegtuigonderdelen, yoga van, naar en in de stoel en een ongevraagde rugmassage terwijl de vlucht voelde alsof we in een achtbaan zaten. Sommige mensen betalen daarvoor, wij krijgen dat gewoon bij een vlucht inbegrepen. Eenmaal geland stapten we op de trein, daarna overstappen op de metro, 5 minuutjes lopen en daar stond het hotel op ons te wachten. 

Sandra heeft inmiddels haar nagels geveild, stopcontacten gezocht, haar telefoon aan de lader, spullen uitgepakt, is naar de wc geweest, omgekleed, uitzicht bekeken en heeft de planning gedeeld. Carmen en ik zijn de drempel over en hebben een cupcake gegeten. Verschil moet er zijn. 

Na een geplande wandeling van 40 minuten zijn we aangekomen bij het Buckingham Palace waar iemand de ambulance in de weg zat maar waarschijnlijk dood was. Dood? Nee doof, Sandra, doof! WATTE?! Hier zal ik iets meer uitleg over geven: Sandra kan een stewardess op 5 meter afstand moeiteloos verstaan maar haar reactie op de vraag of ze dat kan verstaan is: “WATTE?”. Even later zegt Carmen: “die man is waarschijnlijk doof” waarop Sandra reageert met “dood, wie is er dood?”. Mocht iemand zich hier zorgen over maken: inmiddels is de afspraak bij Beter Horen geboekt. 

Gestaag komt de dag ten eind. Uiteraard halen we alles eruit wat erin zit en dus besluiten we tijdens het avondeten dat we om half 8 naar Mamma Mia The Musical gaan want, waarom niet? Wat hebben we geleerd vandaag? 1. Ga niet, ik herhaal, nìet, tegen een stewardess in van EasyJet. Je krijgt er spijt van. 2. Stel ons niet de vraag of we honger hebben. Domme vragen bestaan natuurlijk niet maar, gezien het antwoord eigenlijk altijd hetzelfde is valt deze vraag niet onder de categorie ‘intelligent’. 3. De Britten hebben hun prioriteiten op een rijtje. Bij elke overgang staat welke kant je op moet kijken. Handig, voor sommigen.

Vandaag is het Harry Potter dag! 

De wekker gaat om 5:45. Het ontbijt is vanaf 7:00. Courtecy of our tour guide. Die rekent graag ruim. Overigens ook meteen een mooi moment voor een compliment. Sandra heeft de planning super voor elkaar, ze heeft elke metrostation tussenstop zo’n beetje uit haar hoofd geleerd, dus dat gaat allemaal heel soepel. Lekker man. 

De tijdverdeling vanochtend is als volgt: Sandra wil eerst in de badkamer want dan hoeven Carmen en ik niet zo vroeg. Naar eigen zeggen heeft San drie kwartier nodig in de badkamer. Ik denk dat ze alle tegels gaat tellen en eigenhandig de lekkage gaat fixen want anders zou ik niet weten wat je daar 45 minuten moet doen. Sandra blijkbaar ook niet, binnen een kwartier is ze klaar. Dit zorgt er dan ook voor dat we allemaal ruim voor de aanvang van het ontbijt klaar zitten om te gaan. Over het ontbijt gesproken; helemaal niks mis mee. We leggen een goede bodem voordat onze vol geplande dag van start gaat. 

Af en toe lijkt het alsof het aftakelingsproces omtrent onze actuele staat van welzijn reeds is ingetreden: Sandra heeft last van haar rug, Carmen lichtelijk hoofdpijn en ik ben niet helemaal fit. Gelukkig is er in de bus gelegenheid voor een powernap. Daar maak ik dan ook dankbaar gebruik van. Rond een uur of 10:00 komen we aan bij de WB Studios en de algehele malaise wordt door de adrenaline naar de achtergrond geduwd. Wauw. Wat is dit vet. Ik heb elke intentie om heel veel geld uit te geven aan souvenirs. Achter mij hoor ik Carmen opzoeken wanneer we weer loon krijgen dus ik denk niet dat ik de enige ben. Eerste aankoop: een ‘chocolate frog’! 

Halverwege de tour is dan eindelijk het moment aangebroken dat we een ‘butterbeer’ kunnen bestellen. Super leuk gedaan en we overwegen al vòòrdat we weten dat het mag om onze butterbeer beker mee te nemen. Nadat we ons dik vier uur in de wondere wereld van Harry Potter hebben begeven, is het tijd om terug de keren naar de werkelijkheid. Helaas. Op de terugweg is Carmen de held van de dag als ze ervoor zorgt dat Sandra niet bevriest en dat San en ik niet vol op onze neus gaan in de metro, thanks nog hè, Car 🤙🏼 

Inmiddels liggen we bij te komen op onze hotelkamer. Van ‘levendig gezelschap’ is momenteel geen sprake. Vandaag hebben we geleerd dat ze in Amerika zeggen: “mind the gap between the train and the station” en in Engeland zeggen ze “mind the gap between the train and the platform”. Dit is een zeer essentieel verschil die Sandra vanochtend (en vanmiddag meermaals) heeft benadrukt. Dat van Amerika is beter, Sandra is immers Amerikaans georiënteerd. Het is dan ook tomèèto en niet tomàto, aldus Sandra.

Sightseeing in Londen.

De laatste dag is alweer aangebroken. Ook niet zo gek, we zijn er een weekend, geen wonder dat de tijd vliegt. We beginnen de dag rustig, we hoeven pas om 11:00 uit hoeven te checken. Daarna nog een snel bezoek aan hartje Londen want je kan hier natuurlijk niet een heel weekend vertoeven zonder de Big Ben en London Eye te bezoeken. Maar dan? We kunnen nog een paar uur rond blijven dwalen of we gaan alvast naar het vliegveld. We stemmen allemaal in dat we niet zo heel veel zin hebben om met de koffers om te slepen dus stappen we al lekker op de trein richting Airport Southend. 

Eenmaal aangekomen blijkt dat we wel heel vroeg zijn. Het vliegveld is compleet uitgestorven. De enige bron van leven is de zoemende automaat die al enige tijd niet meer is bijgevuld. Gelukkig zit er op zeven minuten lopen een restaurant van uitmuntende kwaliteit. De daaropvolgende 2 uur spenderen we onze tijd dan ook bij restaurant de gouden boog. Eigenlijk worden we er alle drie niet heel gelukkig van maar ach, als we er dan toch zijn kunnen we ook wel wat eten bestellen. Eenmaal terug op het vliegveld is er iets meer leven en worden we ook nog eens gezelschap gehouden door het ritmische getik van een roltrap. We besluiten het heft in eigen handen te nemen en creëren een mooie zitplek voor onszelf tot we door de security mogen. De knappe security guard complimenteert onze inventiviteit dus hij vindt het vast niet erg. Nog even tax free shoppen en na lang wachten zitten we eindelijk in het vliegtuig onderweg naar onze eigen, warme bedden waar we niet per ongeluk uitrollen en die groot genoeg zijn om van hoofd tot (schouders, knie en) teen onder de dekens te liggen. Het was een heel mooi weekend en we kijken er allemaal tevreden op terug. Op naar de volgende!