Poiesz Blog: Een dagje mee met chauffeur Marijke van Dijk

Het lijkt mij al langere tijd leuk om een rit met een chauffeur mee te gaan. De chauffeurs staan hier over het algemeen best voor open en wanneer ik Marijke van Dijk tref, worden de plannen concreet. Na akkoord van Alex Ykema mogen we los. Ze houdt mij op de hoogte van het rooster en als ik benoem dat ik blij ben met een ‘middagrit’ antwoordt Marijke dat ze mij aan deze uitspraak zal herinneren wanneer we met 30 graden de vracht staan te lossen. Menig mens zal die temperatuur verkiezen boven 4:00 opstaan maar daar denkt Marijke dus anders over. 

Als ik rond 11:15 in Sneek uit de auto stap komt Anneke net aanrijden. “Leg je spul maar alvast neer hoor, je gaat vandaag in deze vrachtwagen op pad”. Ik stap in, Anneke legt mij uit wat we straks gaan doen en ik zit met open mond toe te kijken hoe ze als een soort Formule 1 coureur, achteruitrijdend, perfect het laad- en losdock inrijdt. 

Marijke voegt zich bij ons, en we melden ons bij expeditie. We gaan vandaag naar Stadskanaal, Musselkanaal en als laatst naar Beerta. De eerste winkel die we bezoeken, is de laatste die we laden. So far, so good. Wat volledig nieuwe informatie is voor mij, is dat de chauffeurs met het laden rekening houden met de kant die de trailer ophangt bij de te bezoeken winkels. In Beerta hangen we naar rechts, dus de containers in de lengte komen aan de linkerkant om te voorkomen dat ze ‘klem’ komen te zitten door de containers in de breedte. We maken het onszelf dus zo makkelijk mogelijk. Daar houd ik wel van. Na het laden kunnen we gaan. Op naar Stadskanaal. Halverwege belt Anneke met een belangrijke vraag: de zoete aardappelen staan op het boodschappenlijstje maar die zijn er nog gewoon. Het zijn net mensen, die chauffeurs.

Na het lossen in Stadskanaal gaan we naar Musselkanaal. Wanneer ik opper dat ik ook wel een stukje kan rijden wordt dit voorstel met de snelheid van het licht van tafel geveegd wanneer Marijke gevat antwoordt: “Als je ergens anders wil zitten dan op de bijrijder stoel, zet ik je achter de spanbanden in de oplegger.” Duidelijk. Als we op de winkel aanrijden vraag ik mij af hoe Marijke zich in hemelsnaam een weg zal manoeuvreren tussen al de (foutief) geparkeerde auto’s maar ze verblikt of verbloost niet als ze foutloos achteruit inparkeert. Misschien toch maar beter dat ik niet rijd. We lossen de vracht, laden de emballage, maken nog snel een praatje met onze collega’s en vertrekken naar de laatste winkel op de planning: Beerta. 

Onderweg naar Beerta zingt Marijke luidkeels mee met ‘Paradise By The Dashboard Light’. Wat mij betreft een upgrade vergeleken met nummers als ‘Kedeng Kedeng’, die we op de heenweg hebben geluisterd. Ik vraag mij wel af of ze bewust naar mij wijst tijdens de zin: “’cause if I gotta spend another minute with you, I don’t think that I can really survive”. Vast niet. Na Beerta gaan we weer richting DC, we lossen de emballage en om 19:30 zit onze dag erop. Het gemak waarmee de chauffeurs met de vrachtwagens omgaan is noemenswaardig en ik heb weer een hele nieuwe waardering gekregen voor onze collega’s in donkergroen, die dit fysieke werk dag in, dag uit, uitvoeren. Ik doe het ze niet na.

Bedankt dat ik mee mocht en oant sjen!