Fase 3: Portretfoto
- afkemarijevanmarrum
- 28 jul
- 2 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 21 aug
“Voor de achterkant van je boek hebben we een portretfoto nodig.”
Tsja, en nu?… Gelukkig kon ik op korte termijn terecht bij Sita Koning van Fotoshootz. Wat een leuke ervaring!
Als volslagen fotoshoot-leek arriveerde ik in de studio van Sita met een paar willekeurige outfits en het zelfvertrouwen van een natte dweil. Zonder geoefende poses, haar in de ‘ik-moest-vanochtend-naar-m’n werk’-stand en met mijn hoofd nog bij de planning van een zekere supermarkt stelde ik mij voor aan Sita. Na een gesprek over waar ik de foto’s precies voor wou gebruiken, volgde de visagie. Ik heb nooit eerder een fotoshoot gedaan (laat staan met visagie), maar mijn vertrouwen was inmiddels groot genoeg om ontspannen plaats te nemen op een stoel die omringd werd door meer dan dertig verschillende soorten kwastjes, potjes en kleurpaletten. De angst dat ik eruit kwam te zien als schminkmodel na een kinderfeestje was al lang en breed verdwenen.
Na de make-up mompelde ik iets over dat er “nog wel iets aan m’n haar moest gebeuren”, gevolgd door de klassieker: “maar ik kan dat zelf ook wel hoor.” We hadden daar namelijk niks concreets over afgesproken. Sita keek me aan met de blik van iemand die precies weet hoe dit gaat aflopen en zei droogjes: “Ik wil het ook wel doen, geen probleem.” En voor ik het wist, verdween ze naar beneden, terug naar haar auto, om een loodzware tas vol haarapparatuur op te halen alsof ze zich al had voorbereid op een full glam reddingsoperatie. Minuten later zaten de krultangen in het stopcontact en mijn hoofd in de steigers.
Nadat dit hele schoonheidsspektakel was afgerond, mocht ik plaatsnemen op DE kruk.. Grote lamp, zwarte achtergrond, je kent het wel. Tussen het klikken door liet Sita me regelmatig de foto’s zien, alsof we samen een soort realtime evaluatiegesprek voerden over mijn gezicht. “Deze is mooi qua blik,” zei ze, terwijl ik vooral dacht: Mijn voorhoofd past amper in beeld. En oei, onderkin.
Na nog een paar rondes klikken, kijken en bijsturen, liet Sita me opnieuw wat beelden zien. Ze wees op details — houding, blik, licht — waar ik zelf eerst aan voorbijging. En gaandeweg begon ik het ook te zien: er zitten een paar goede tussen.
Geen perfecte reeks, geen dramatische metamorfose, maar wel foto’s waarin ik mezelf herkende. Open, krachtig en beter dan ik had verwacht toen ik die ochtend zonder voorbereiding de studio binnenliep.
De foto’s zijn top en de ervaring was verrassend leuk — dankjewel voor je tijd en vakmanschap!
Wat denken jullie? Zwart-wit of kleur?
Zwart-wit
Kleur
Tagbox is een quick-paced, Young Adult actieverhaal waarin de hoofdpersoon ontdekt dat de grens tussen spel en werkelijkheid vervraagt, het gevaar is levensecht. Het verhaal schetst een herkenbare, bijna tastbare dystopie: onze eigen wereld, slechts een paar misstappen verwijderd van de veiligheid die we kennen, waarin een schijnbaar onschuldig spel uitgroeit tot een wrede
vorm van controle en vermaak.
Enthousiast? Schrijf je in via de link of scan de QR-code voor een eenmalige, informatieve pre-order mail en wees als eerste op de hoogte van de ontwikkelingen rond Tagbox.
Opmerkingen